Een professionele klant wordt door zijn vorige leverancier een verbrekingsvergoeding aangerekend voor het opzeggen van zijn contract. De leverancier rekent deze verbrekingsvergoeding aan omdat de klant meer dan 100 MWh aardgas per jaar verbruikt en hierdoor niet valt onder de definitie van een kmo.
Voor huishoudelijke afnemers en kmo’s is de verbrekingsvergoeding immers afgeschaft zoals bepaald in artikel 15/5bis §11/3 van de gaswet:
De heer D. betwist het variabel contract dat door zijn energieleverancier wordt toegepast terwijl hij het vast contract “E-billing” heeft aanvaard. De energieleverancier stelt dat de heer D. op 23 maart 2016 per e-mail een aanbieding voor het contract E-billing heeft ontvangen op basis van de prijzen van maart. De voorgestelde prijzen waren vastgelegd gedurende drie jaar. Op 29 maart 2016 werd er echter een nota naar de interne dienst “Verkoop” gestuurd om het contract niet in te voeren. Op 11 april 2016 werd het contract dus geannuleerd. De heer D.
Mevrouw L. wenst een afbetalingsplan van 10 euro te krijgen voor een bedrag van 574,23 euro.
De leverancier gaat ermee akkoord een betalingsregeling toe te kennen, maar is niet bereid een maandbedrag van 10 euro te aanvaarden.
Bij een verhuis besluit de klant om ook op zijn nieuw adres een contract aan te gaan bij de energie-leverancier van zijn vorige woning, leverancier Y.
De leverancier van de vorige bewoner, leverancier X, stuurt echter ongevraagd aanbiedingen op aan de klant en neemt zelfs ongevraagd de levering van elektriciteit over.
De klant meldt deze onterechte overname aan zijn leverancier, maar deze kan niets doen omdat leverancier X weigert om mee te werken en de energielevering verder blijft voorzien.
Bij de overstap naar een andere leverancier wordt aan een kmo een verbrekingsvergoeding van 2.401,10 euro aangerekend. De klant betwist deze aanrekening omdat huishoudelijke afnemers en kmo’s kosteloos van leverancier kunnen veranderen mits er een opzegtermijn van 1 maand in acht wordt genomen.
Mevrouw O. is sinds 2006 aangesloten op een budgetmeter voor elektriciteit. Pas in de loop van 2016 stelt de distributienetbeheerder vast dat de budgetmeter defect is. Blijkbaar was het al die tijd mogelijk te verbruiken zonder oplading. De klant had in de loop der jaren de budgetmeter wel opgeladen maar dit was absoluut niet voldoende om het verbruik te dekken.
Een professionele klant is van leverancier veranderd. Aangezien dit niet op de einddatum van zijn energiecontract is gebeurd, rekent zijn vorige leverancier hem een schadevergoeding aan conform de algemene voorwaarden van het contract.
De heer E. heeft bij zijn leverancier een klacht ingediend omdat er in zijn jaarlijkse afrekening geen rekening werd gehouden met een aantal opladingen via de budgetmeter. Deze afrekening, die het verbruik berekent voor de periode van 19 november 2014 tot 18 november 2015, houdt alleen rekening met de opladingen die plaatsvonden tussen 6 december 2014 en 12 augustus 2015 voor een totaalbedrag van 960 euro. De heer E.
Een klant tekent een contract bij een leverancier met als ingangsdatum 01/08/2015. Op de facturen van de leverancier staat als begindatum echter 26/06/2015. De klant betwist daarom de factuur die hij ontving voor juli 2015.
Mevrouw P. betwist de slotfactuur die werd opgemaakt na het overlijden van haar moeder (wijlen mevrouw D.). De betwisting gaat over een vaste vergoeding die de leverancier in rekening brengt.