Een klant krijgt een verkoper op bezoek die onafhankelijk van een leverancier werkt.
De verkoper vergelijkt het contract van de klant met de huidige producten die de leveranciers aanbieden en berekent zo het bedrag dat de klant zou kunnen besparen indien hij de overstap maakt. Als vergoeding vraagt de verkoper een percentage van het bedrag dat de klant bespaart en een vaste kost per aansluitingspunt waarvoor de overstap gemaakt wordt. De klant tekent het contract met de verkoper en schakelt over naar een andere leverancier. Wanneer de klant enkele dagen later de factuur van de verkoper ontvangt, betwist hij de vergoeding die hem aangerekend wordt. De klant is van mening dat het veranderen van leverancier gratis zou moeten zijn. Hij dient hiervoor een klacht in bij de Ombudsdienst.
De Ombudsdienst merkt op dat het ondertekende contract een dienstencontract is. De verkoper biedt een dienst aan - namelijk het berekenen van de mogelijke besparing - waarvoor hij vergoed wenst te worden. Men zou kunnen stellen dat indien de verkoper de klant er niet op attent had gemaakt dat hij elders een goedkoper energiecontract kon afsluiten, de klant nog steeds bij zijn oude leverancier zou zitten.
Indien aan alle wettelijke modaliteiten werd voldaan, zijn dergelijke contracten niet verboden.
In dit dossier heeft de Ombudsdienst echter vastgesteld dat de verkoper de klant niet heeft gewezen op zijn herroepingsrecht zoals bepaald in artikel VI.67 van het Wetboek van economisch recht. De reglementering voorziet dat voor elke overeenkomst gesloten buiten verkoopruimten of buiten de gebruikelijke plaats van beroepsuitoefening, er een herroepingstermijn geldt van 14 kalenderdagen. Als de klant niet gewezen wordt op zijn herroepingstermijn van 14 dagen, dan geldt een termijn van 12 maanden + 14 dagen na het sluiten van het contract.
Omdat de verkoper zijn informatieplicht niet heeft gerespecteerd, is hij uiteindelijk overgegaan tot creditering van de opgemaakte factuur.